شعر جهانی باید آوازمان را بخوانیم

شعر جهانی
http://mahmudkianush.blogfa.com/

محمود کیانوش در شهریور 1313 در مشهد به دنیا آمد. در اوان نوجوانی اوّل به شعر گفتن و بعد به نوشتن داستان کوتاه پرداخت و با تشویق معلّم به این کار ادامه داد و اوّلین داستان او در مسابقه داستان نویسی دانش آموزان سراسر کشور برندۀ اوّل شد. پس از پایان دورۀ اوّل متوسّطه وارد دانشسرای مقدّماتی شد و پس از آن معلم و سپس مدیر مدرسه در یکی از روستاهای اطراف تهران شد. او از پیشگامان شعرهای منثور آهنگین است و مجموعۀ شعرهای آهنگینش با عنوان «شکوفۀ حیرت» (1338-1334) انتشار یافت. پس از آن در رشتۀ زبان و ادبیات انگلیسی در دانشگاه تهران به ادامۀ تحصیل پرداخت و لیسانس گرفت. اوّلین ترجمۀ او به صورت کتاب، رمان «به خدایی ناشناخته» اثر جان اشتاین بک است که در سال 1336 منتشر شد. کیانوش مدتی عضو هیئت تحریریه و همچنین سردبیر مجلّۀ «صدف» و چهار دوره هم سردبیر مجلّۀ «سخن» بود. او با وجود رنجوری تن، باروحی شاداب، هنوز هم با تلاش پیگیر در سنّ هفتاد و سه سالگی در زمینه های گوناگون به نوشتن ادامه می دهد و به دو زبان فارسی و انگلیسی می نویسد و تا به حال سه کتاب او به توسط یک ناشر انگلیسی منتشر شده است. کیانوش هم اکنون در لندن با همسرش پری منصوری که نویسنده و مترجم است، زندگی می کند. آنها دو فرزند به نامهای کاوه و کتایون دارند.

این وبلاگ با مدیریت مهدی خطیبی و زیر نظر محمود کیانوش اداره می شود.

برای محمّد زهری




باید آوازمان را بخوانیم



محمود کیانوش




باید آوازمان را بخوانیم:

می رسد آن شبِ بیکرانه؛

با دمِ سردِ او آخرین برگ

از شاخۀ فصلِ ما خواهد افتاد:

باید آوازمان را بخوانیم،

غمناک،

در رهگذارِ زمانه.



با سکوتِ سیاهِ دلِ خود

آسمان را چرا باز نومید،

آسمان را چرا باز دلتنگ کردیم!

دانه می خواست

از کفِ دستِ ما


تا به بالای خورشید

در فرصتی خوش بروید؛

با فریبِ چه نامژده ای،

از طلوع چه گلبانگی،

از مشرقِ ناکجایی

دست را درخلأ مشت کردیم وُ

در مشتِ سنگین

دانه را سنگ کردیم!



باید آوازمان را بخوانیم

تا هنوز آن گلِ کوچکِ زردِ وحشی

مرغکی در سفر را،

دمی چند،

در این بیابانِ خاطر

می تواند به رنگی،

به بویی

در کنارش به لطفِ تماشا بخواند؛

تا هنوز آن درختِ تک افتاده

بر سینۀ خالی کوه

از گذارِ نگاهی که تاریکِ کفرِ درون است،

گاه با آیه ای، سایه ای سبز، از دور

می تواند دلِ خسته ای را به بیرون،

به بالا بخواند.




باید آوازمان را بخوانیم:

خاک باید بداند که ما درد و اندوه و تنهاییِ بیکرانِ خدا را

از پشیمانیِ آفرینش

آزمودیم،

سخت آزمودیم و خاموش رفتیم؛

باد باید بداند که امّید را ما به باطل به دستش ندادیم،

گرچه افسرده ماندیم وُ

آواره گشتیم وُ

آخر فراموش رفتیم!




باید آواز مان را بخوانیم،

باید آوازی از ما در این بیکرانه بماند؛

باید آوازمان را بخوانیم

تا برای کسانی که از راهِ دیگر

به این وادی درد خواهند افتاد

از کسانی که بودند و رفتند

آوازشان، مثل یک سنگواره

در سکوتِ فضا جاودانه بماند؛

باید آوازمان را بخوانیم

تا که از ما،

خدا،

آفرینش،

همین یک نشانه بماند!




باید آوازمان را بخوانیم...





محمود کیانوش

لندن 1365