وبلاگ فردای روشن
http://fardayerowshan.blogspot.com/
اين حکومت ِ قدسی ِ الهی – که با هيچ يک از انواع و اقسام ِ حکومت‌هايی که از آغاز ِ زندگی ِ اجتماعی ِ بشر، پا به عرصه‌ی ِ وجود نهاده ، کمترين شباهتی ندارد و قابل ِ مقايسه نيست ( بلکه حتّی ، از ناچاری است که در مورد ِ آن ، لفظ ِ « حکومت » به‌‌کار‌‌برده می‌شود) در‌‌حالی‌‌که از بيرون ، از سوی ِ نهادهای ِ جهانی ، در معرض ِ بيشترين فشارها ، هشدارها ، و اِعمال ِ تحديد قرار گرفته است، با وقاحتی که خاصّ ِ اوست ( و من آن را با صفات ِ « قدسی » و « الهی » وصف می‌کنم ، تا مشخّصه‌‌ای برای ِ تمييز ِ آن از « وقاحت ِ ساده‌ی ِ بشری » باشد ) دم به دم بر فشارهای ِ کشنده‌ی ِ 9 – 28 ساله‌ی ِ خود به مردم ِ ايران می‌افزايد .
هر سيستم و نظام ِ ديگری که به جای ِ اين حکومت ِ قدسی ِ هول و کشتار بود ، در چنين اوضاع و شرايطی ، سعی می‌کرد که تا حدّ ِ ممکن، از به تنگ‌‌آوردن ِ مردمی که بر آن‌ها حکومت می‌کند، بپرهيزد . پس ، علّت چيست، و جمهوری ِ اقدس ِ الهی با چه منطقی ، اين گونه وارونه رفتار می‌کند ؟
پاسخی که من در ذهن ِ خود به آن می‌رسم ، اين است که : جمهوری ِ اسلامی ، بنا به تجربه ، و به استناد ِ شناخت ِ دقيقی که از ذات ِ حقيقی و ماهيّت ِ واقعی ِ خود ، و نفرت ِ بديهی ِ مردمان دارد ، به اين برداشت رسيده است که برای ِ افزودن ِ مدّتی – ولو بسيار کوتاه – بر هستی ِ نکبت بار ِ خود ، تنها يک راه دارد : فشار بر مردم را به حدّی برساند که در بيست‌‌و‌‌چهار ساعت ِ شبانه‌‌روز ، حتّی به اندازه‌ی ِ يک دقيقه ، فرصت و فراغ نداشته باشند؛ و در همين‌‌حال ، با بهره‌‌گيری از « نيروی ِ شگرف ِ وقاحت ِ قدسی » ، از تمامی ِ تريبون‌های ِ بی‌‌شماری که در اختيار دارد ، بر طبل ِ دعوی ِ بی‌‌بنيان و سراپا دروغ ِ « ايجاد ِ امنيّت برای ِ مردم » بکوبد
http://fardayerowshan.blogspot.com/
برای تشريح و تبيين ِ رفتارهای ِ جمهوری ِ اسلامی ،
به‌ويژه در اين اواخر ،
عنوان و تعبيری از اين دقيق‌تر به نظرم نمی‌رسد
به‌ويژه در اين اواخر ،
عنوان و تعبيری از اين دقيق‌تر به نظرم نمی‌رسد
نيروی ِ شگرف ِ وقاحت
اين حکومت ِ قدسی ِ الهی – که با هيچ يک از انواع و اقسام ِ حکومت‌هايی که از آغاز ِ زندگی ِ اجتماعی ِ بشر، پا به عرصه‌ی ِ وجود نهاده ، کمترين شباهتی ندارد و قابل ِ مقايسه نيست ( بلکه حتّی ، از ناچاری است که در مورد ِ آن ، لفظ ِ « حکومت » به‌‌کار‌‌برده می‌شود) در‌‌حالی‌‌که از بيرون ، از سوی ِ نهادهای ِ جهانی ، در معرض ِ بيشترين فشارها ، هشدارها ، و اِعمال ِ تحديد قرار گرفته است، با وقاحتی که خاصّ ِ اوست ( و من آن را با صفات ِ « قدسی » و « الهی » وصف می‌کنم ، تا مشخّصه‌‌ای برای ِ تمييز ِ آن از « وقاحت ِ ساده‌ی ِ بشری » باشد ) دم به دم بر فشارهای ِ کشنده‌ی ِ 9 – 28 ساله‌ی ِ خود به مردم ِ ايران می‌افزايد .
هر سيستم و نظام ِ ديگری که به جای ِ اين حکومت ِ قدسی ِ هول و کشتار بود ، در چنين اوضاع و شرايطی ، سعی می‌کرد که تا حدّ ِ ممکن، از به تنگ‌‌آوردن ِ مردمی که بر آن‌ها حکومت می‌کند، بپرهيزد . پس ، علّت چيست، و جمهوری ِ اقدس ِ الهی با چه منطقی ، اين گونه وارونه رفتار می‌کند ؟
پاسخی که من در ذهن ِ خود به آن می‌رسم ، اين است که : جمهوری ِ اسلامی ، بنا به تجربه ، و به استناد ِ شناخت ِ دقيقی که از ذات ِ حقيقی و ماهيّت ِ واقعی ِ خود ، و نفرت ِ بديهی ِ مردمان دارد ، به اين برداشت رسيده است که برای ِ افزودن ِ مدّتی – ولو بسيار کوتاه – بر هستی ِ نکبت بار ِ خود ، تنها يک راه دارد : فشار بر مردم را به حدّی برساند که در بيست‌‌و‌‌چهار ساعت ِ شبانه‌‌روز ، حتّی به اندازه‌ی ِ يک دقيقه ، فرصت و فراغ نداشته باشند؛ و در همين‌‌حال ، با بهره‌‌گيری از « نيروی ِ شگرف ِ وقاحت ِ قدسی » ، از تمامی ِ تريبون‌های ِ بی‌‌شماری که در اختيار دارد ، بر طبل ِ دعوی ِ بی‌‌بنيان و سراپا دروغ ِ « ايجاد ِ امنيّت برای ِ مردم » بکوبد
